Jan Siebelink schreef al eens over Roger Vailland (1907-1965), de hier vergeten Franse schrijver. Boudewijn van Houten interviewde de schrijver veertig dagen voor zijn dood, niet vermoedend dat hij doodziek was. Na de dood van Vailland had van Houten contact met diens vrouw en vrienden, waaruit het essay De jacht op het geluk ontstond. Hierin geeft van Houten een scherpe kijk op het leven van Roger Vailland, die een leven leidde zonder taboes.
In 1960 verscheen bij Meulenhoff De wet, waarvoor Vailland de Franse Prix Goncourt kreeg, ‘Het kwam wel eens bij me op dat hij de duivel in persoon was. Met andere woorden: hij charmeerde je.’ Dit was de indruk die de Franse schrijver Roger Vailland (1907-1965) op een medejournalist maakte. Het was oorlog en beiden waren uitgeweken naar Lyon, waar Vailland in het verzet ging. In die periode groeide zijn respect voor de communisten en in 1952 werd hij lid van de partij. Theo Kars noemde hem eens ‘een geboren afvallige’ en dat was hij. De onthulling van de misdaden van Stalin in 1956 was aanleiding voor hem de partij weer te verlaten en zich nu met minder gêne aan genot, vooral seksueel genot, over te geven. En daar was opeens geld voor, want de roman De wet waarvoor Vailland de Franse Prix Goncourt kreeg, maakte hem opeens veel bekender en leidde ook tot lucratief werk voor filmproducers zoals Roger Vadim. Hierna werd het stil, althans in Nederland, want in Frankrijk interesseert men zich wel degelijk voor hem, en zijn boeken worden zelfs nog verfilmd…
Boudewijn van Houten (1939) heeft een marginale plaats in de Nederlandse literatuur. Hij vertaalt, schrijft romans, verhalen en essays. Zijn werk is echter tot nu toe niet in bibliofiele uitvoering uitgegeven.
De jacht op het geluk wordt besloten wordt met een keuze uit verrassende korte uitspraken van Vailland, en verschijnt bij Elettra Uitgeverij.