Eind september verscheen bij uitgeverij Papieren Tijger deel 1986-A van de Memoires van Willem Oltmans, eerder dit jaar zag deel 1985-B het licht.
15 april 1986
Ik lunchte met Romanov in het Intourist Hotel, nog steeds razend dat een
USSR-delegatie met vijf man naar New York zou reizen. Het scheelde weinig of
we hadden werkelijk een twistgesprek gekregen. „I am free to tell you, Willem,
you are wrong. I am no longer in government service. What do you want
Lomeiko en Molchanov to do? They have no say in this. They are simply told
by the Party to go. After I had served four years in London, I was told to go to
Nigeria. I protested, that I was entitled to a leave of a few years at home, but
the Party had already decided.” Hij wees er bovendien op dat men zich in
Moskou niet kon bemoeien „with inner turmoil” bij de leiding van Den
Alerdinck. „I learned never to be a friend of a communist again,” zei ik,
„because when the chips are down, a communist choses the Party not his
friend.” Dat was het cruciale moment waarop onze lunch uit de hand leek te
lopen.
26 november 1985
Terwijl ik met De Mari aan het praten was, zag ik Spoor en Lurvink lopen. Lurvink stuurde Spoor op me af, die me zelfs niet begroette en totaal over zijn toeren was. „Waarom praat je met die kerels van De Telegraaf,” was zijn eerste verwijt.
„Omdat het tenslotte ook journalisten zijn en je ze beter voor dan tegen je kunt hebben. Lurvink heeft verzuimd De Mari te waarschuwen dat hij niet mee kon naar Moskou, zoals ik uitdrukkelijk had gevraagd.” Spoor bleef idioot doen en Lurvink nog idioter dus zei ik tegen Spoor: „Je zult je anders moeten gedragen.”
„Ja, maar waarom leg jij verklaringen af?”
„Omdat De Mari mij vroeg Lurvink te verzoeken of hij mee naar Moskou mocht. Maar omdat dit in Moskou werd geblokkeerd hadden we de man hier gewoon over moeten inlichten, zoals het hoort.”