In het midden van de jaren zestig begon Bert Bokhoven zijn carrière in de scheepvaart. Hij werkte enkele jaren bij Van Nievelt Goudriaan, samen met Bob den Uyl. Ook na de reorganisatie in 1968, waarbij beiden hun baan verloren, bleven ze vrienden. Na een verloren liefde besloot Bokhoven zijn geluk te beproeven in Den Andel. Hij miste echter de reuring van de stad en streek in Groningen neer, waar hij bevriend raakte met Kees van der Hoef. Inmiddels woont en werkt Bokhoven al weer meer dan 25 jaar in Utrecht.
Bokhovens derde bundel Wakker worden in koud licht (1981) werd van een inleiding voorzien door Bob den Uyl. Die merkte op: ‘Bokhoven is gerijpt, hij is een echte dichter geworden, maar tegelijkertijd heeft hij kans gezien de ware poëtische verwondering te behouden bij het aanschouwen van het vaak weerzinwekkende gedoe der mensheid.’ Maar ook: ‘Bert Bokhoven was geen komeet à la Rimbaud.’ Dat laatste klopt als een bus. Traag zwemt een goudvis door mijn hersenpan is Bokhovens zesde bundel in bijna evenzovele decennia.
Af en toe voelt Bokhoven zich een drop-out, een buitenstaander, een zwerver, voor wie het een raadsel is hoe alles allemaal mogelijk is en waartoe het dient. Maar altijd is hij dichter, een dichter die beseft dat het de kunst in het leven is om op een voordelige manier te verliezen. Immers, alleen het zinloze blijft over. Opgesloten tussen geboorte en dood, en over beide geen enkele zeggenschap, kijkt Bokhoven met de verwondering van de ware poëet naar het leven en vooral naar wat de mens ervan meent te moeten maken. Of, zoals hij zelf zegt: ‘er is een hoop ellende in de wereld, maar je moet er oog voor hebben.’
Traag zwemt een goudvis door mijn hersenpan is verschenen bij Uitgeverij Vreugdenberg, die ook Bobschrift uitgeven.